Visie
Naar ons idee is er nog veel onwetendheid in de maatschappij over leven met een handicap. Het gevolg is dat er veelal een laag verwachtingspatroon is van de mogelijkheden die iemand heeft op zowel fysiek als mentaal vlak. Wij zien als direct gevolg hiervan een overwaardering ontstaan die het zelfvertrouwen en de eigenwaarde van mensen kan aantasten.
Tevens moeten we onderkennen dat er ook in fysieke zin in het dagelijks leven vaak nog geen rekening gehouden wordt met mensen met een beperking. Dit manifesteert zich met name in de horeca en de vrijetijdssector, maar ook op de arbeidsmarkt heerst die onwetendheid.
Dit maakt dat het deelnemen aan sociale activiteiten en het vinden van een baan voor veel mensen met een handicap beperkt wordt.

Het klassieke kip en ei verhaal komt hier om te hoek kijken. Neem bijvoorbeeld de horeca. Veel ondernemers zeggen dat de kosten voor de toegankelijkheid niet opwegen tegen de opbrengsten, terwijl mensen met een handicap wegblijven omdat er geen faciliteiten zijn.

Wij zijn van mening dat integratie een zaak is van twee kanten. Enerzijds zal de mens met de handicap stappen moeten maken, en aan de andere kant moet de maatschappij hier op ingesteld zijn.

Door aan beide kanten te werken aan verbetering kan de brug gebouwd worden die het vanzelfsprekend maakt dat mensen met een handicap volwaardig mee doen in onze moderne maatschappij.

Filosofie
Ruim 12% van de mensen heeft een fysieke of geestelijke beperking. Een aanzienlijk deel van de maatschappij dat ook recht heeft om te mogen deelnemen aan onze maatschappij. In de moderne tijd waarin we vandaag de dag leven bieden technologische ontwikkelingen mogelijkheden te over om mensen met een beperking midden in het leven te laten staan en een waardevol leven te leiden met behoud van eigenwaarde. Naast dat het in onze visie vanuit sociaal maatschappelijk oogpunt wenselijk is dat er een inclusiebeleid gevoerd wordt, levert iemand die meedoet ook nog eens meer op voor zichzelf en de maatschappij dan iemand die langs de zijlijn staat.

Rol van de maatschappij
Uitgaande van een maatschappij waarin iedereen bij geboorte gelijke kansen krijgt en gelijke rechten heeft kunnen we alleen maar concluderen dat dit in de praktijk niet eenvoudig is om te realiseren als het aankomt op mensen met een handicap. Wel kunnen we streven naar beter, want er is nog een hoop te verbeteren. Op basis van ervaringen kan gesteld worden dat het veelal onwetendheid en onbekendheid is dat maakt dat er nog barrières zijn die betere participatie in de weg staan.

Over de impact van handelen jegens een ander is veel bekend. Mensen kunnen gemaakt of gekraakt worden. Wanneer iemand stelselmatig vanuit een te laag verwachtingspatroon benaderd wordt zal dat impact hebben op iemands drive om zichzelf te ontwikkelen.
Door de maatschappij inzicht te geven in de impact van haar handelen jegens mensen met een beperking en door de mogelijkheden en onmogelijkheden helder te schetsen kan het verwachtingspatroon naar boven bij gesteld worden.

De rol van mensen met een beperking
De grootste rol voor het bijstellen van het verwachtingspatroon ligt naar ons idee bij de mens met een beperking zelf. Zij zijn de grootste belanghebbers om deel te nemen aan de maatschappij.

Heel zwart wit gesteld zou je kunnen zeggen dat je als mens (met een beperking) er voor kunt kiezen om actief deel te nemen aan de maatschappij of om passief te zijn.

Op het moment dat je je laat leiden en je overgeeft aan over-verzorging, verval je gemakkelijk in een patroon waarin je de regie over je leven (voor een deel) uit handen geeft. Dit is een keuze voor passiviteit en levert over het algemeen niet de gewenste waardering en de daarmee samenhangende zelfwaardering op die opbouwend is voor de eigenwaarde. Wij zien hierin de opstelling van de persoon in kwestie en zijn omgeving als een vicieuze cirkel waarin het verwachtingspatroon de persoonlijke ontwikkeling in de weg staat.

Tegenover de keuze voor een passieve rol staat de keuze voor een actieve rol, die staat voor verantwoordelijkheid nemen voor de eigen situatie. Wil je met behoud van eigen regie ‘in het leven staan’, dan zul je daarvoor met een reëel beeld van jezelf en van je mogelijkheden zelf actie moeten ondernemen. Wanneer hier gedragsverandering voor nodig is, zal dit vanuit de persoon zelf moeten komen. Acceptatie speelt hierin een belangrijke rol, het erkennen en accepteren van de situatie waarin je zit is een eerste stap. Vervolgens gaat het erom te kijken naar de mogelijkheden die je hebt binnen een reëel kader. De mate van fysieke zorg of assistentie zou geen invloed moeten hebben op de mate van eigen regie en verantwoordelijkheid die iemand kan nemen. Uiteindelijk zal de waardering die je haalt uit deze situatie meer recht doen aan de persoon die je bent en het recht dat je hebt om die persoon te zijn.

In deze filosofie stellen we niet dat zelfregie iemand gelukkiger maakt. De filosofie gaat echter uit van de gedachte dat iedereen (dit geldt in het bijzonder voor kinderen) de kans moet krijgen om zich te ontwikkelen vanuit realistisch verwachtingspatroon.